بررسی تأثیر آرام سازی پیشرونده عضلانی بر دوز مصرفی داروهای ضد تهوع و استفراغ در بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی

زمینه و هدف: داروها به تنهایی در کنترل تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی مؤثر نبوده و افزایش مصرف آن ها اغلب عوارض جانبی نامطلوب ایجاد می کند. استفاده از روش های غیر دارویی در کنار استفاده از داروها باعث کنترل بیشتر تهوع و استفراغ ناشی از شیمی درمانی و کاهش مصرف داروها و عوارض ناشی از آن ها خواهد شد. هدف از این پژوهش، بررسی تأثیر آرام سازی پیشرونده عضلانی بر مقدار مصرف داروهای ضد تهوع و استفراغ در بیماران سرطانی تحت شیمی درمانی است. روش تحقیق: این پژوهش، یک مطالعه ی نیمه تجربی است. 61 بیمار با توجه به مشخصات نمونه ی انتخاب و به طور تصادفی در دو گروه شاهد و آزمون قرارگرفتند. نمونه های گروه آزمون (30=n) تکنیک آرام سازی پیشرونده عضلانی را با استفاده از نوار آموزشی صوتی در دوره اول شیمی درمانی، بعد از شیمی درمانی درمنزل حدود 3 هفته و در دوره دوم شیمی درمانی روزی دو بار صبح و عصر انجام دادند. گروه شاهد (31=n) در این مدت فقط از مراقبت های روتین برخوردار بودند. در دو دوره شیمی درمانی مقدار داروی ضد تهوع و استفراغ تجویز شده و دفعات انجام تکنیک آرام سازی ثبت گردید. یافته ها: در گروه آزمون دوز مصرفی داروی متوکلوپرامید وریدی (001/0=p , 5/3=t) و آنتی اسید خوراکی (02/0=p , 3/2=t) در دوره دوم نسبت به دوره اول شیمی درمانی کاهش معنی داری نشان داد. اما در گروه شاهد تفاوت معنی دار نیست (05/0<p). هم چنین کاهش معنی داری از نظر دوز مصرفی داروی متوکلوپرامید وریدی در گروه آزمون نسبت به گروه شاهد وجود دارد (04/0=p ,06/2=t). دوز مصرفی داروی گرانیسترون و دگزامتازون در دوره اول و دوم شیمی درمانی در گروه آزمون و شاهد تفاوت معنی داری نشان نداد (05/0